شکل های از اضطراب که نمی شناسید ولی بیچاره تان می نمایند - وبلاگ آقای عابدی

به گزارش وبلاگ آقای عابدی، کمال گرایی درحقیقت شکلی از اضطراب است. بسیاری از افرادی که ویژگی های کمال گرایانه دارند در عمیق ترین بخشِ وجودشان اعتماد به نفسِ پایین یا ترس از شکست دارند.

وبلاگ آقای عابدی | اگر تا به امروز برای تان پیش آمده که در هنگام کار کردن حس کرد ه اید استرس تان در حدی است که که در ناحیه شکم وجود گرفتگی ها و گره هایی را حس می کنید، تنها نیستید. بسیار مفید خواهد بود اگر بتوانید برای همه احساساتی که در هنگام انجام کاری تجربه می کنید نام بگذارید. اما باید بدانید که در بسیاری از مواقع، احساساتی که در این مواقع تجربه می کنید به نحوی به اضطراب مرتبط است.

به گزارش وبلاگ آقای عابدی ؛ تانیشا رنجر، روان شناس بالینی از نوادا در آمریکا، می گوید: هسته اصلی هر اضطرابی یک ترس است. او می افزاید: اضطراب، تمرکز بر آینده و ترس از رخ دادن فاجعه است. شما نمی توانید روی این حس نامی بگذارید، زیرا مطمئن نیستید که چه حسی دارید. فقط می دانید که این حس هر لحظه ممکن است دردسرساز شود.

هاف پست از روان درمان گرانِ متفاوت درخواست نموده تا درباره کهن الگوهایِ مرتبط با انجام امور و کار ها که ریشه شان حسِ اضطراب است، شرح دهند. نخستین قدم برای مقابله با نگرانی ها دانستنِ این نکته است که این نگرانی ها از کجا آمده اند.

ببنید کدام ویژگی ِ شخصیتی بیش تر از همه شما را توصیف می نماید:

1. کمال گرایی

کمال گرا بودن یکی از رایج ترین پاسخ هایی است که نامزد های مصاحبه شغلی به عنوان بزرگ ترین نقطه ضعف خود به آن اشاره می نمایند، زیرا داشتنِ انتظاراتِ بالا از خود و دیگران معمولاً یک ویژگیِ پذیرفته شده تلقی می شود.

اما کمال گرایی درحقیقت شکلی از اضطراب است. نیکی لاچِراز-دورو، روان شناس، می گوید این ویژگی ای است که اغلب افراد آن را به اضطراب مرتبط می دانند.

کمال گرایی به کنترل گری مرتبط است ـ صاحبِ چیزی بودن یا اگر آن چیز را نمی خواهید، کنترل کردنِ اینکه آن چیز را به چه کسی بدهند. یک پروژه که قرار است تیمی انجام شود، تبدیل به یک پروژه انفرادی می شود، زیرا شخصی که دچار کمال گرایی است فکر می نماید برترین روش ممکن را بلد است و همه فرایند پروژه باید به شکلی که او می گوید طی شود.

درواقعیت، مجبور کردنِ همه به اینکه برطبقِ استاندارد های بالایِ غیرواقعیِ شما عمل نمایند، اتفاقی است که باعث می شود هم خود و هم اطرافیان تان احساس بیچارگی کنید.

لاچِرزا-دورو می گوید کمال گرایان شدیداً منتقد هستند و وقتی فردی، حتی رئیس شان، کوشش می نماید با ارائه انتقادِ سازنده به بهتر شدنِ کار ها یاری کند، آن ها به شدت از خودشان دفاع می نمایند.

لاچرزا-دورو می گوید: بسیاری از افرادی که ویژگی های کمال گرایانه دارند در عمیق ترین بخشِ وجودشان اعتماد به نفسِ پایین یا ترس از شکست دارند.

آن ها با استیصال کوشش می نمایند شکست نخورند و باور دارند کامل بودن تنها راهِ مقابله با شکست است. این باور درواقع کنایه آمیز است، زیرا کمال قابلِ دسترسی نیست و آن ها در راه رسیدن به آن حتماً شکست می خورند.

اگر باور دارید که کمال گرا هستید، خوددلسوزی را تمرین کنید و استاندارد های غیرممکن خود تان را با ارزیابی مجدد به به میزان کافی خوب تبدیل کنید.

2. مهرطلبی

اگر فردی باشید که همواره برای یاری کردن موافقت می کنید، ممکن است در محلِ کار محبوب دل ها شوید، اما این رفتار می تواند یک نقطه ضعف باشد و باعث شود که کار تیمی به جای آنکه منشأ خیر باشد برای تان دردسرساز شود.

شانون گارسیا، روان شناس در الینوی، می گوید: شما تبدیل به کارمندِ رؤیا های دیگران می شوید. به تمام درخواست هایی که از شما می شود جواب مثبت می دهید. فلان رویداد را پوشش می دهی؟ بله! این پروژه را به لیست کار هایی که باید انجام شوند، اضافه می کنی؟ قطعاً! تا فردا انجامش می دی؟ مسئله ای نیست!

اما اگر فکر می کنید حتی زمان هایی که انرژی یا وقت ندارید هم به همه درخواست ها پاسخِ مثبت می دهید، قطعاً فردی مهرطلب هستید که سلامتِ خودش را تا حدِ زیادی فدای شغلش می نماید.

گارسیا می گوید: مهرطلبی نوعی از اضطراب است، زیرا ناشی از نگرانی های فرد درباره این است که دیگران چه فکری درباره اش می نمایند، چه چیزی درباره اش می گویند و چه کاری در قبالش انجام می دهند. اگر کاری که همکارتان از شما خواسته را انجام ندهید، آیا او عصبانی می شود؟ از شما متنفر می شود؟ هرگز دوباره روی یاریِ شما حساب نمی نماید؟

اضطراب تان تشویق تان می نماید تا مرز ها و سلامتِ روانی و جسمانی خودتان را برای شاد کردنِ دیگران به خطر بیندازید.

برای آنکه کم تر در پی جلبِ مهر و رضایت دیگران باشید باید برای وقت تان مرز معین کنید و تصمیم بگیرید فقط زمانی به دیگران بله بگویید که این بله از عمقِ جان و علاقه تان برای یاری به یک همکار است.

تمرین کنید به جای آنکه خیلی سریع و از سر اجبار در قبالِ درخواستِ همکاران بله بگویید، به آن ها بگویید: اجازه بدهید برنامه ام را آنالیز کنم یا اجازه بدهید با شما تماس خواهم گرفت.

3. اهمال کاری یا پشت گوش اندازی

اگر انجام پروژه ای که مکلف به انجامش هستید شما را وحشت زده کند، شما آن را کنار می گذارید و از روبرو شدن با آن خودداری می کنید. اما اگر بدانید که علتِ تنش هایی که باعث می شود از انجام یک کار خودداری کنید، چیست، یاری زیادی به شما می شود.

گارسیا می گوید: اگر از برخی آدم ها، مکان ها یا برخی وظایف کاری اجتناب می کنید، احتمالِ اینکه اضطراب بر شما غلبه نموده باشد، زیاد است. ممکن است از خوردن ناهار در رستورانِ محلِ کار خودداری کنید، زیرا موقعیت های اجتماعی اضطراب تان را بالا می برد. ممکن است راه تان را طولانی کنید تا از مقابل اتاقِ شخصی که همواره می خواهد با شما صحبت کند رد نشوید، چون در مقابلِ او دست وپای تان را گم می کنید؛ و بدتراز همه، ممکن است به علتِ حسِ ناراحتی ای که در مصاحبه های کاری دارید هرگز در شغل تان پیشرفت نکنید. اما واقعیت این است که اجتناب از تبادل نظر های سخت و پیچیده و ضرب الاجل های کاری همواره به اضطرابِ بیش تر منجر می شود.

گارسیا می گوید: چیزی که همواره به مراجعانم می گویم این است که اضطراب پرهیز و اجتناب را تغذیه می نماید. پرهیز و اجتناب یک راه چارهِ موقتی است. درطولانی مدت، این کار حسِ اضطراب را در شما بدتر می نماید.

رنجر می گوید: اگر پروژه خیلی طاقت فرسا و سخت به نظر می رسد، کوشش کنید آن را به وظایف کوچک تر تقسیم کنید. اگر آن را به تکه های کوچک تر خرد کنید، می توانید هر قطعه را به خوبی انجام دهید. نمی توانید همه یک پروژه را با هم انجام دهید.

4. مدیریتِ جزء نگر

اضطراب در برخی از افراد به شکلِ مدیریتِ جزئی نگر خودش را نشان می دهد. مدیرِ جزئی نگر، مانند یک کمال گرا، ممکن است احتیاج مبرمی به کنترل کوچک ترین جزئیات هر وظیفه ای داشته باشد و برایش مهم نیست که این رفتار او باعث شود که همکارانش او را غیرقابل تحمل توصیف نمایند.

رنجر می گوید از نظرِ مدیرانِ جزئی نگر، کار شما آن است که کوشش کنید بر محیط تسلط داشته باشید و اطمینان حاصل کنید در رأس همه امور و مسئول همه امور هستید و در کوچک ترین ابعاد کار دستی دارید. شما فکر می کنید: اگر خودم کار را انجام ندهم، کار ها بد انجام می شود؛ و دوباره به خودم ارجاع داده می شود.

رنجر می گوید ترس های ناشی از مدیریتِ جزئی نگر، برخی اوقات به دوران کودکی بازمی شود که در آن شخص به وسیله والدینش به مثابه مدیر میانی و سرپرست عمل می کرد که معنایش این است که مسئولیت های زیادی داشت، اما فاقد قدرت بود. وقتی اوضاع بد پیش می رفت، حس می کردید که تا حدِ زیادی مقصر شمایید. وقتی به این شکل بزرگ می شوید، هر زمانی سرسوزن حس اضطراب به شما دست می دهد... یا سرسوزنی حس کنید که کار ها خوب پیش نمی رود و رشته امور ممکن است از دست تان خارج شود، سعی می کنید که محیط را کنترل کنید، زیرا از درون حسِ وحشت دارید. شما نمی توانید چنین چیزی را به عنوان یک بزرگ سال تشخیص دهید، اما این چیزی است که واقعاً در درونِ شما دارد اتفاق میفتد.

اگر می خواهید بدانید که دقیقاً چه زمانی باید از همکاران تان سؤال بپرسید و چه زمانی این پرسش گری ها می تواند مفید باشد، می توانید چند سؤال از خودتان بپرسید.

کیمبرلی بی. کامینگز، مشاور در امور راهنمایی و رهبری، می گوید: مدیرانِ جزئی نگر باید از خودشان این سؤال ها را بپرسند: موفقیت هایی که این کارمند کسب نموده است چه روندی را نشان می دهد؟ آیا وظایف شان را به موقع تمام نموده اند؟ آیا کارمندان درکِ کاملی از وظایفِ محوله شان دارند؟ او می گوید مدیران باید پیش از آنکه از روی حس اضطراب کار کارکنان شان را آنالیز نمایند، این پرسش ها را بپرسند.

5. نخودِ هر آش

اگر حس می کنید که همواره باید برای داشتنِ ساعاتِ شاد برنامه ریزی کنید و با زندگیِ اجتماعی همه همکاران تان همراه باشید تا برترین کارمند اداره باشید، آنالیز کنید و ببینید این احتیاجی که به بودن در همه جا حس می کنید از کجا آمده است.

رنجر می گوید تمایل به درگیر کردنِ خود در همه مسائل ممکن است ناشی از ترس از دوست داشته نشدن یا موردِ پذیرش و قبولِ دیگران نبودن، باشد. شما فکر می کنید اگر در این تعاملات اجتماعی شرکت نکنید دیگران چنین حسی نسبت به شما پیدا خواهند کرد.

رنجر می گوید آن هایی که نخودِ هر آشی می شوند، باور دارند که اگر شما حال تان خوب باشد، حالِ من هم خوب است و ممکن است در خانواده ای بزرگ شده باشند که در آن حس نموده اند باید عشقِ دیگران را بخرند.

او می گوید: آدم هایی که در هر امری مداخله می نمایند، اغلب صاحبِ این تفکر هستند که دیگران فقط وقتی دوست دارند در کنارت باشند که تو منفعتی برای شان داشته باشی.

رنجر می گوید: آنچه این مردم باید بدانند این است که حتی اگر کاری انجام ندهند، دیگران آن ها را دوست خواهند داشت و هم چنان برای شان احترام قائل هستند.

بیایید همه چیز را به یک کار خلاصه کنیم: شما می توانید فقط یک کارت ساده تولد بفرستید. شما قرار نیست مهمانی بگیرید، جشن تولد برنامه ریزی کنید یا مرنام عزاداری را ترتیب دهید. بیایید فقط همان یک کار را انجام دهید و ببنید چه اتفاقی میفتد. زیرا این کار به شما نشان می دهد که هم چنان تعداد زیادی آدم هستند که شما را نه به خاطر کار هایی که می کنید بلکه به خاطر خودتان دوست دارند.

اگر این ویژگی های شخصیتی برای تان آشناست، نهراسید.

لاچِرزا-دورو می گوید: فکر می کنم درباره ویژگی های شخصیتی یک نکته مهم وجود دارد و آن اینکه این ویژگی ها روی یک طیف تعریف می شوند. ما نمی توانیم به علتِ یکی از این ویژگی های شخصیتی یا تمایل به یکی از آن ها، لزوماً فکر کنیم که این ویژگی ها بر رفتار فرد تسلط دارند. اما اگر حس می کنید این اضطراب های شغلی در شما زیاد است، بهتر است با یک متخصص مشورت کنید.

منبع: Hoffpost

نویسنده: Monica Torres

ترجمه: عاطفه رضوان نیا- سایت وبلاگ آقای عابدی