غزل شماره 217 حافظ: مسلمانان مرا وقتی دلی بود - وبلاگ آقای عابدی

به گزارش وبلاگ آقای عابدی، غزل شماره 217 حافظ در ایام پختگی شاعر سروده شده و در آن به تحول روحی خود بر اثر عشق اشاره کرده است. او با مخاطب قرار دادن مسلمانان خود را در زمان حال بی دل معرفی می کند و می گوید من زمانی صاحب دل بودم که برای حل مشکلاتم به او مراجعه می کردم و هرگاه به گرداب غم گرفتار می شدم، او مرا با تدبیر خود به ساحل آسایش می رساند.

وبلاگ آقای عابدی | سرویس فرهنگ و هنر

مسلمانان مرا وقتی دلی بود

که با وی گفتمی گر مسئله ای بود

به گردابی چو می افتادم از غم

به تدبیرش امید ساحلی بود

دلی همدرد و یاری مصلحت بین

که استظهار هر اهل دلی بود

ز من ضایع شد اندر کوی جانان

چه دامنگیر یا رب منزلی بود

هنر بی عیب حرمان نیست لیکن

ز من محروم تر کی سائلی بود

بر این جان پریشان رحمت آرید

که وقتی کاردانی کاملی بود

مرا تا عشق تعلیم سخن کرد

حدیثم نکته هر محفلی بود

مگو دیگر که حافظ نکته دان است

که ما دیدیم و محکم جاهلی بود

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

تعبیر فال حافظ شما

فکر می کنی که همه تو را در دریای مسائل و سختی ها رها کرده و کسی به فکر نجات تو نیست به همین خاطر از اطرافیانت دلخور شده ای. این مسائل همه نشانه ای از مصلحت خداوند است و تو در بوته آزمایش قرار گرفته ای. نگران نباش که لطف الهی شامل حالت خواهد شد و کاردانی تو، تو را نجات خواهد داد. البته بدان که این مصائب بخاطر بی توجهی خودت نیز بوده است؛ تو در گذشته از هوش و درایت خود نهایت استفاده را می بردی اما مدتی است که خودت را به دردسر انداخته ای، هنوز هم دیر نشده است و با یک تصمیم درست می توانی زندگی خودت را نجات دهی. اگر عشق به سراغت آمد، از او استقبال کن که باعث رشد و تعالی تو خواهد شد.

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

شاهد فال:

غزل شماره 218 - در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

غزل شماره 217 حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی

کد مولتی مدیا

دانلود

فیلم اصلی

معنی و تفسیر غزل شماره 217 حافظ

بیت اول

مسلمانان مرا وقتی دلی بود

که با وی گفتمی گر مسئله ای بود

ای مسلمانان، من وقتی دلی داشتم که اگر دچار مسئله ای می شدم آن را با او در میان نهاده و مشورت می کردم.

✦✦✦✦

بیت دوم

به گردابی چو می افتادم از غم

به تدبیرش امید ساحلی بود

اگر از شدت اندوه در گرداب غم در می ماندم، با چاره اندیشی آن دل، امید رهایی و رسیدن به ساحل نجات را داشتم.

✦✦✦✦

بیت سوم

دلی همدرد و یاری مصلحت بین

که استظهار هر اهل دلی بود

دلی مانند من به درد عشق مبتلا و دوستی خیرخواه که پشتیبان همه صاحبدلان بود.

✦✦✦✦

بیت چهارم

ز من ضایع شد اندر کوی جانان

چه دامنگیر یا رب منزلی بود

آن دل، در کوی معشوق از دستم رفت. خدایا آنجا چه منزلی بازدارنده بود و چه خاک دامن گیری داشت.

✦✦✦✦

بیت پنجم

هنر بی عیب حرمان نیست لیکن

ز من محروم تر کی سائلی بود

درست است که هنر، خالی از نقص محرومیت نیست، اما از من محرومتر کدام فقیری را سراغ دارید؟

✦✦✦✦

بیت ششم

بر این جان پریشان رحمت آرید

که وقتی کاردانی کاملی بود

بر این درمانده پریشانحال دل بسوزانید و به حالش ترحم کنید، چرا که روزگاری کار آزموده به تمام معنا بود.

✦✦✦✦

بیت هفتم

مرا تا عشق تعلیم سخن کرد

حدیثم نکته هر محفلی بود

از آن زمان که عشق، شیوه سخن سرایی را به من یاد داد، گفته هایم در هر محفلی در ردیف سخنان پُرمایه و نغز بازگو می شود.

✦✦✦✦

بیت هشتم

مگو دیگر که حافظ نکته دان است

که ما دیدیم و محکم جاهلی بود

از این به بعد هرگز نگویید که حافظ نکته سنج است چراکه بر ما روشن شد که نمی داند که نمی داند.

منبع: شرح جلالی بر حافظ با تصرف و تلخیص.